Vice-reino do Cáucaso (1801–1917)

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.
Vice-Reino do Cáucaso
Nome oficial
(ru) Кавказская администрация (-)
Geografia
País
Sede
Yekaterinogradskaya (en)
Coordenadas
Funcionamento
Estatuto
História
Fundação
Substituído por
Special Transcaucasian Committee (en)
Astrakhan Governorate (en)
Extinção
Mapa
O Commons possui uma categoria com imagens e outros ficheiros sobre Vice-reino do Cáucaso (1801–1917)

Vice-Reino do Cáucaso (em russo: Кавказское наместничество, romanizado: Kavkázskoye naméstnichestvo) foi a autoridade administrativa e política do Império Russo na região do Cáucaso exercida através dos cargos de glavnoupravlyayushchiy (em russo: главноуправляющий) (1801–1844, 1882–1902) e namestnik (наместник) (1844–1882, 1904–1917). Esses dois termos são comumente traduzidos, embora com imprecisão, como vice-rei, que é frequentemente usado de forma intercambiável com o Governador-Geral. Mais precisamente, glavnoupravljajuçij é referido como Alto Comissário do Cáucaso, e namestnik como vice-rei.

Ao longo de mais de um século do domínio russo no Cáucaso, a estrutura do Vice-reino passou por várias mudanças, com a adição ou remoção de cargos administrativos e o redesenho das divisões provinciais.[1]

História[editar | editar código-fonte]

Ver artigo principal: Conquista russa do Cáucaso

A primeira vez que a autoridade russa foi estabelecida sobre os povos do Cáucaso foi após a anexação russa do Reino de Cártlia-Caquécia (leste da Geórgia) em 1801. O General Karl von Knorring foi a primeira pessoa a ser designada para governar o Território do Cáucaso, sendo oficialmente nomeado Comandante-em-Chefe da Geórgia e Governador-Geral de Tíflis (Tiblíssi). Sob seus sucessores, notadamente o Príncipe Pavel Tsitsianov, General Aleksei Yermolov, Conde Ivan Paskevich e Príncipe Mikhail Vorontsov, a Transcaucásia russa se expandiu para abranger territórios adquiridos em uma série de guerras com o Império Otomano, o Império Persa e os povos do norte do Cáucaso. O escopo de sua jurisdição acabou por incluir o que hoje é a Geórgia, Armênia, Azerbaijão e norte do Cáucaso, bem como partes do nordeste da Turquia (hoje as províncias de Artvin, Ardaã, Cars e Iğdır).[2]

Com sede em Tíflis, os vice-reis agiam como embaixadores de facto nos países vizinhos, comandantes-em-chefe das forças armadas e a autoridade civil suprema, a maior parte responsável apenas perante o Czar. De 3 de fevereiro de 1845 a 23 de janeiro de 1882, sua autoridade foi supervisionada pelo Comitê do Cáucaso como Krai do Cáucaso, composto por representantes do Conselho de Estado e dos ministérios das Finanças, Propriedades do Estado, Justiça e Interior, além de membros de comitês especiais. Após a Revolução de Fevereiro de 1917, que despojou o Czar Nicolau II da coroa russa, o Vice-reino do Cáucaso foi abolido pelo Governo Provisório Russo em 18 de março de 1917, e toda a autoridade, exceto a zona do exército ativo, foi confiada ao órgão administrativo civil chamado Comitê Especial da Transcaucásia ou Ozakom (abreviação para Osobyy Zakavkazskiy Komitet, Особый Закавказский Комитет).

Gubernias e Oblasts em 1917[editar | editar código-fonte]

Mapa etnográfico da Transcaucásia russa, 1880

Gubernias[editar | editar código-fonte]

  • Baku
  • Mar Negro
  • Elisabethpol
  • Erivan
  • Kutais
    • Okrug de Sukhum
  • Tíflis
    • Okrug de Zakatal

Oblasts[editar | editar código-fonte]

  • Batum
  • Dagestão
  • Kars
  • Kuban
  • Terek

Altos Comissários e Vice-reis do Cáucaso[editar | editar código-fonte]

Palácio do vice-rei do Cáucaso em Tíflis, na década de 1860
  • )Karl Heinrich von Knorring (1801–1802)
  • Pavel Tsitsianov (1802–1806)
  • Ivan Gudovich (1806–1809)
  • Alexandre Tormasov (1809–1811)
  • Philip Paulucci (1811–1812)
  • Nikolai Rtishchev (1812–1816)
  • Aleksei Yermolov (1816–1827)
  • Ivan Paskevich (1827–1831)
  • Gregor von Rosen (1831–1838)
  • Yevgeny Golovin 1838–1842)
  • Alexandre Neidgart (1842–1844)
  • Mikhail Vorontsov (1844–1854)
  • Nikolai Muraviov-Amurski (1854–1856)
  • Alexandre Baryatinski (1856–1862)
  • Grigol Orbeliani (em exercício) (1862)
  • Grão-Duque Mikhail Nikolaievich (1862–1882)
  • Alexandre Dondukov-Korsakov (1882–1890)
  • Sergei Sheremetiev (1890–1896)
  • Grigori Golitsin (1896–1904)
  • Yakov Malama (em exercício) (1904)
  • Illarion Vorontsov-Dashkov (1904–1916)
  • Grão-Duque Nikolai Nikolaievich (1916–1917)

Ver também[editar | editar código-fonte]

Referências

  1. Hambaryan, Azat S. (1981). "Հայաստանի սոցիալ-տնտեսական և քաղաքական դրությունը 1870-1900 թթ." em armênio/arménio: Situação socioeconômica e política da Armênia, 1870–1900 in Hay Zhoghovrdi Patmut'yun [History of the Armenian People], ed. Tsatur Aghayan et al. Yerevan: Armenian Academy of Sciences, vol. 6, pp. 15–17.
  2. Tsutsiev, Arthur (2014). Atlas of the Ethno-Political History of the Caucasus. Traduzido por Nora Seligman Favorov. New Haven: Yale University Press. p. 37. ISBN 9780300153088 

Leitura adicional[editar | editar código-fonte]

  • Atkin, Muriel (1980). Russia and Iran, 1780–1828. Minneapolis: University of Minnesota Press. ISBN 978-0816609246 
  • Breyfogle, Nicholas (2005). Heretics and Colonizers: Forging Russia's Empire in the South Caucasus. Ithaca: Cornell University Press. ISBN 978-0801442421 
  • Haxthausen, Barão August von (2016) [1854-55]. Transcaucasia and the Tribes of the Caucasus. Traduzido por John Edward Taylor. Introdução de Pietro A. Shakarian. Prefácio por Dominic Lieven. Londres: Gomidas Institute. ISBN 978-1909382312 
  • Jersild, Austin (2003). Orientalism and Empire: North Caucasus Mountain Peoples and the Georgian Frontier, 1845-1917. Montreal e Kingston: McGill-Queen's University Press. ISBN 978-0773523296 
  • Layton, Susan (1995). Russian Literature and Empire: Conquest of the Caucasus from Pushkin to Tolstoy. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0521444439 
  • Tsutsiev, Arthur (2014). Atlas of the Ethno-Political History of the Caucasus. Traduzido por Nora Seligman Favorov. New Haven: Yale University Press. ISBN 978-0300153088