Wäinö Aaltonen
Wäinö Aaltonen | |
---|---|
![]() | |
Nascimento | 8 de março de 1894 |
Morte | 30 de maio de 1966 (72 anos) |
Nacionalidade | ![]() |
Wäinö Valdemar Aaltonen (8 de março de 1894 – 30 de maio de 1966) foi um artista e escultor finlandês.[1] O Chambers Biographical Dictionary o descreve como "um dos principais escultores finlandeses".[2]
Vida
[editar | editar código-fonte]Ele nasceu filho de um alfaiate na vila de Karinainen, Finlândia. Tornou-se interessado em arte depois de ficar surdo quando criança, e frequentou a Escola de Desenho da Associação de Arte de Turku a partir dos 16 anos, ou mais especificamente entre 1910 e 1915.[3] Ele passou muitos dos primeiros anos nesta escola estudando pintura sob orientação de Victor Westerholm,[4] mas foi principalmente autodidata como escultor. Aprendeu as técnicas de tratamento do mármore com seu parente Aarre Aaltonen e trabalhando como aprendiz de pedreiro em Hirvensalo. O escultor Felix Nylund foi professor substituto na escola de arte em Turku por uma temporada, e seu trabalho foi inspiração para o jovem Aaltonen.[5]
Uma viagem que Aaltonen fez à Itália em 1923 abriu seus olhos para a arte cubista e futurista. Esses elementos podem ser vistos principalmente em suas pinturas.[5]
Enquanto a República da Finlândia surgia e a Primeira Guerra Mundial acontecia, ele esculpiu Memoriais de Guerra. Logo se tornou um ícone nacionalista, o finlandês exemplar, estabelecendo uma exposição em Estocolmo em 1927. Sua escultura é de natureza nacionalista, e ele é conhecido por figuras monumentais e bustos que retratam cidadãos da Finlândia. Um exemplo é a escultura de 1925 de Paavo Nurmi, uma cópia da qual está exposta fora do estádio de Helsinque. Outro trabalho notável é o de Jean Sibelius, um busto de 1928. Estas duas obras, assim como a maior parte de seu trabalho, são fundições em bronze—embora ele também tenha trabalhado em pedra e até mesmo vidro. Embora principalmente naturalista, a influência cubista também está presente aqui. Ele foi um dos pioneiros do início do século XX na escultura direta.[5]
Quando a nova Casa do Parlamento da Finlândia foi construída, o arquiteto Johan Sigfrid Sirén desejou que pudesse comprar esculturas diretamente de Aaltonen. Em vez disso, uma competição aberta foi anunciada, e a obra Trabalho e o Futuro de Aaltonen foi selecionada como vencedora. A série de esculturas de gesso dourado que Aaltonen completou em 1932 foram fundidas em bronze após sua morte.[6]
Aaltonen foi casado quatro vezes. Sua primeira esposa foi a cantora Aino Alisa Pietikäinen a partir de 1920, a segunda esposa foi a atriz Elsa Emilia Rantalainen a partir de 1931, a terceira esposa foi a galerista da Galerie Artek, Elvi Elisabet Hernell, a partir de 1942, e a quarta esposa foi a médica Marie Elisabeth Maasik a partir de 1961. Seu filho Matti Aaltonen tornou-se um arquiteto, que projetou, entre outros, o museu Wäinö Aaltonen em Turku.[5]
Uma grande coleção de suas obras está em exposição permanente no Museu de Arte Wäinö Aaltonen em Turku.[7] Seu trabalho também fez parte do evento de escultura na competição de arte nos Jogos Olímpicos de Verão de 1948.[8]
Publicações
[editar | editar código-fonte]

- Tytön pää, n. 1917
- Graniittipoika, 1917–1920
- Maria Jotuni, 1918–1920
- Opettajani, 1919
- Aaro Hellaakosken pronssipää, 1919
- Savonlinnan sankaripatsas, (The Hero's Grave) 1919–1921
- Punagraniittinen neito, 1923
- Mustagraniittinen neito, 1924
- Paavo Nurmi runner statue, 1924–1925
- Seisova nainen, 1920–1924
- Istuva nainen, 1920–1925
- Uimaan lähtevä nainen, 1924
- Turun Lilja, n. 1924–1926
- Musica, 1926
- Aleksis Kivi statue (Tampere), 1926–1927
- Statues on Hämeensilta bridge, Tampere: Eränkävijä (the Hunter), Veronkantaja (the Tax Collector), Kauppias (the Merchant) ja Suomen neito (the Maiden of Finland), 1927–1929
- Myrsky (Memorial statue for the 53 victims of the sunken Finnish torpedo boat S2 in Reposaari, Pori), 1930
- Statues in the plenary chamber of Parliament House 1930–1932
- Aleksis Kivi Memorial (Helsinki), 1930–1939
- Marjatta, 1934
- Delaware-muistomerkki, 1937–1938
- Vapauden jumalatar seppelöi nuoruuden, 1939–1940
- Memorial of the Battle of Kämärä, 1939/1949
- Tampereen Osuustoimintamuistomerkki, 1949–1950
- Ystävyys solmitaan (Joint monument for the cities of Turku and Gothenburg), n. 1948–1955
- Lahden sankaripatsas, 1952
- Rautatienrakentajien muistomerkki, 1957, Hyvinkää
- Genius ohjaa nuoruutta (in front of the University of Turku main library), 1958–1960
- Statues of presidents in front of Parliament house: K. J. Ståhlberg, 1957–1958; P. E. Svinhufvud, 1957–1959
- Genius Montanus (on Aaltonen's grave in Turku), 1960
- Johannes Gutenberg, 1962 (Büste)
Referências
- ↑ «AALTONEN, WÄINÖ Waldemar». Register of the Artists' Association of Finland (em finlandês). Artists' Association of Finland. Consultado em 15 de janeiro de 2017
- ↑ Chambers Biographical Dictionary, ISBN 0-550-18022-2, página 1
- ↑ Schildt, Göran, Modern Finnish Sculpture. Praeger Publishers, New York, 1970
- ↑ Ekström, Kjell (2023). Ida, Anna and Elin: Three Members of the Önningeby Artists' Colony. [S.l.]: Önningebymuseet, UAB BALTO print. ISBN 978-952-69688-5-8
- ↑ a b c d Ahtola-Moorhouse, Leena. «Aaltonen, Wäinö». Biografiskt lexikon för Finland (em sueco). Svenska litteratursällskapet i Finland. Consultado em 15 de janeiro de 2017
- ↑ «Parliament's Buildings and Art» (PDF). Parliament of Finland. Consultado em 15 de janeiro de 2017.
p.21
- ↑ Matlehti (24 de abril de 2015). «Wäinö Aaltonen». Wäinö Aaltonen Museum of Art. Consultado em 15 de janeiro de 2017
- ↑ «Wäinö Aaltonen». Olympedia. Consultado em 27 de agosto de 2020
Ligações externas
[editar | editar código-fonte]- Wäinö Aaltonen Museu artístico de Turku (em finlandês)
- Art Signature Dictionary, genuine signature by the artist Wäinö Aaltonen Aqui estão 11 exemplos da assinatura e monograma de Wäinö Aaltonen, seis datados de 1925 a 1940.