Monte Medúlio

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.

O Monte Medúlio é o lugar da batalha dos galaicos, cántabros e ástures no ano 22 a.C.. contra as legiões de Caio Fúrnio e Públio Carísio, e onde os últimos guerreiros resistentes se suicidaram durante o sítio.

História[editar | editar código-fonte]

A sua situação geográfica hoje em dia é ainda controversa. Segundo alguns situa-se nas montanhas do concelho de Lena,[1] outros o situam no Picu Cervera, no Castro Meduales, em Belmonte de Miranda.[2] "Aduciuse" que fontes clássicas o situam perto de O Bierzo,[3] perto das minas romanas das Las Médulas, o qual explicaria a toponímia do lugar. Com tudo, Paulo Orosio situavam cerca do Rio Minho ("Minium flumine inminentem"), o que leva a Vicente Risco a descartar esta localização, que considera uma justificação prévia a teoria de Martín Sarmiento relativa a que o antigo Rio Minho era o Rio Sil, o qual considera pouco provável em favor d'outras posíveis localizações como o Monte Medelo, em Santa Cruz de Arrabaldo (sustentado por Boán e que também conta com argumento da toponímia ao seu favor); Cabeza de Meda (na Comarca da Limia, e sustentado por Cortés, José Cornide Saavedra e Manuel Murguía), os Montes Aloia (em Tui) ou Monte de Santa Trega, na A Guarda (sustentado por Adolf Schulten).[4].

Modernos estudos estabelecem uma hipótese que o situaria num dos Montes da Serra do Courel, o Monte Cido, cujo topônimo poderia provir da voz latina Occidio, (matança, carniçaria), e no que se podem apreciar os restos de um fosso como o que, segundo os dados de que se dispõem, se fez para cercar o monte e no que se descobriram vestígios romanos como uma águia imperial de bronze procedente de um estandarte.[5] Segundo André Pena Graña o Monte Medúlio estaria na junção dos rios Minho e Sil, nos Peares.[6]

Segundo cita o historiador romano Floro sobre a batalha:

... "os indígenas ao ver chegada a fim da sua resistência, a porfia dão-se a morte com fogo e com ferro, no meio de uma comida, com um veneno que ali se extrai comumente do teixo, livrando-se assim a maior parte da escravatura que a uma gente até então indomável parecia mais intolerável que a morte ..."[7]
Lucio Anneo Floro.

Segundo o Frei Martín Sarmiento e Vicente Risco, uns ingeriram o veneno do Teixo, enquanto que outros se colocaram ao fogo de uma imensa fogueira e outros se deram morte com as suas espadas. Ramón Cabanillas escriviria no seu poema "¡En pé!", pertencente ao seu poemário de 1917 "Dá terra asoballada":[carece de fontes?]

"O día do Medulio
con sangue quente e roxa
mercámo-lo dereito
á libre honrada chouza!"
(Ramón Cabanillas, "¡En pé!", 1917)

Referências

  1. Menéndez Pidal (1897), Caunedo Tuñón e Quirós
  2. Testamento baixomedieval atopado na catedral de Oviedo
  3. Bellum Cantabricum et Asturicum
  4. Historia de Galicia, Vicente Risco, Obras completas, tomo IV, pag. 265, ISBN 84-453-1487-4
  5. Trabalho que aponta a hipótese da localização do Medúlio no Courel
  6. André Pena Graña, 31:10
  7. A monarquía asturiana. Editorial prensa asturiana, páxina 23

Bibliografia[editar | editar código-fonte]

  • Schulten,Adolf (2000), Los Cántabros y Astures y su guerra con Roma., Santander.
  • Sanchez Albornoz, Claudio (2001), El Reino de Asturias. Origenes de la nación española., Oviedo.

Ligações externas[editar | editar código-fonte]


Ícone de esboço Este artigo sobre geografia (genérico) é um esboço. Você pode ajudar a Wikipédia expandindo-o.
Ícone de esboço Este artigo sobre história ou um(a) historiador(a) é um esboço. Você pode ajudar a Wikipédia expandindo-o.