Corianes Corcorúnio
Corianes Corcorúnio | |
---|---|
Morte | 26 de maio de 451 Planície de Avarair |
Nacionalidade | Império Sassânida |
Etnia | Armênia |
Ocupação | General |
Corianes (em grego: Χωριανές; romaniz.: Chōrianés; em armênio: Խորեն; romaniz.: Xorēn) foi um nobre armênio (nacarar) do século V da família Corcorúnio, ativo durante o reinado do xainxá Isdigerdes II (r. 438–457).
Nome[editar | editar código-fonte]
Corianes (Χωριανές, Chōrianés) é a forma grega do persa médio Cuarém (Χwarēn) e Cuar (Χwar), que derivou do iraniano antigo Cuaraina (*Xwar-aina-; de *χwar, "Sol"). Foi registrado em armênio como Corém (Խորեն, Xorēn) e Curém (Խուրեն, Xurēn).[1][2]
Contexto[editar | editar código-fonte]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/01/Bahramv.jpg/230px-Bahramv.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/78/YazdegerdIICoinHistoryofIran.jpg/230px-YazdegerdIICoinHistoryofIran.jpg)
Em 428, os nacarares da Armênia peticionaram ao xainxá Vararanes V (r. 420–438) para que destronasse o rei Artaxias IV (r. 422–428) e abolisse a dinastia arsácida. Para governar o país, Vemir-Sapor foi nomeado como marzobã e e Vaanes II foi designado à tenência real.[3] Vemir-Sapor morreu em 442, após uma administração considerada justa e liberal, na qual conseguiu manter a ordem sem ferir o sentimento nacional de frente. Vasaces I substituiu-o como marzobã.[4] Vararanes permitiu a manutenção do cristianismo, enquanto procurava acabar com a influência do Império Bizantino sobre a Igreja da Armênia ao anexá-la à Igreja do Oriente. Contudo, seu filho e sucessor, Isdigerdes II (r. 438–457), era um um pietista masdeísta e se comprometeu a impor o masdeísmo na Armênia.[5]
Vida[editar | editar código-fonte]
A parentela de Corianes é desconhecida, exceto que pertencia à família Corcorúnio e detinha o título de malcaz (título gentilício hereditário entre os Corcorúnios), o que indica que era chefe (naapetes) de seu clã.[6] Em 450-451, quando Vardanes II liderou uma grande revolta contra a autoridade de Isdigerdes II,[7] este entre os nobres que apoiaram a causa rebelde.[8] Na Batalha de Avarair de 26 de maio de 451, recebeu o comando da segunda divisão do exército, situada à esquerda.[9] No rescaldo, foi um dos comandantes armênios que morreram em combate.[10]
Referências
- ↑ Ačaṙyan 1942–1962, p. 543.
- ↑ Martirosyan 2021, p. 14.
- ↑ Grousset 1973, p. 182-184.
- ↑ Grousset 1973, p. 187.
- ↑ Grousset 1973, p. 189-191.
- ↑ Eliseu, o Armênio 1982, p. 286.
- ↑ Grousset 1973, p. 198-201.
- ↑ Eliseu, o Armênio 1982, p. 151, 278.
- ↑ Eliseu, o Armênio 1982, p. 168, 279.
- ↑ Eliseu, o Armênio 1982, p. 172, 287.
Bibliografia[editar | editar código-fonte]
- Ačaṙyan, Hračʻya (1942–1962). «Խորեն». Hayocʻ anjnanunneri baṙaran [Dictionary of Personal Names of Armenians]. Erevã: Imprensa da Universidade de Erevã
- Eliseu, o Armênio (1982). Thomson, Robert W., ed. History of Vardan and the Armenian War. Cambridge, Massachussetes: Harvard University Press
- Grousset, René (1973) [1947]. Histoire de l'Arménie: des origines à 1071. Paris: Payot
- Martirosyan, Hrach (2021). «Faszikel 3: Iranian Personal Names in Armenian Collateral Tradition». In: Schmitt, Rudiger; Eichner, Heiner; Fragner, Bert G.; Sadovski, Velizar. Iranisches Personennamenbuch. Iranische namen in nebenüberlieferungen indogermanischer sprachen. Viena: Academia Austríaca de Ciências