Hazem Nuseibeh

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.
Hazem Nuseibeh
Hazem Nuseibeh
Президент Аргентины Хосе Мария Гидо принимает министра иностранных дел Иордании Хазема Нусейбе 15 августа 1962 года
Nascimento 6 de maio de 1922
Jerusalém
Morte 10 de abril de 2022 (99 anos)
Amã
Cidadania Jordânia
Alma mater
Ocupação diplomata, político
Prêmios
  • Commander of the Order of the Defender of the Realm (1965)
Empregador(a) Universidade da Jordânia
Ideologia política nacionalismo árabe

Hazem Zaki Nuseibeh também soletrado Nusseibeh e Nusaybah (Jerusalém, 6 de maio de 192210 de abril de 2022) foi um político e diplomata jordaniano de ascendência palestina. Ele é um membro da antiga família Nusaybah.[1] Durante sua carreira na administração jordaniana, ele atuou, entre outros, como Ministro das Relações Exteriores, Embaixador no Egito e Representante Permanente nas Nações Unidas. Ele também é visto como um dos ideólogos mais importantes do nacionalismo árabe.[2]

Primeiros anos[editar | editar código-fonte]

Nuseibeh nasceu em 1922 em Jerusalém, Mandato Britânico da Palestina. Para sua educação secundária, ele foi para Victoria College, Alexandria, Egito entre 1936 e 1940.[3] Ele começou seus estudos universitários na Universidade Americana de Beirute, concluindo um BA em Ciência Política em 1943. Posteriormente, ele retornou a Jerusalém para estudar Direito entre 1943 e 1948.[3] Durante esse tempo, Nuseibeh tornou-se locutor e editor-chefe de notícias do Palestine Broadcasting Service, onde relatou sobre o massacre de Deir Yassin. Seus estudos o levaram ao exterior mais uma vez, quando foi estudar na Woodrow Wilson School of Public and International Affairs na Universidade de Princeton em Nova Jérsei, Estados Unidos. Lá, ele obteve o título de Mestre em Relações Públicas em 1952. No Departamento de Política de Princeton, ele obteve um novo MA em 1953 e seu PhD em 1954.[3]

Carreira diplomática[editar | editar código-fonte]

Ministro[editar | editar código-fonte]

Em 1958, Nuseibeh seria nomeado subsecretário de Relações Exteriores da Federação Árabe, uma união da Jordânia e do Iraque. No entanto, a Revolução de 14 de Julho derrubou a família governante no Iraque vários dias antes da nomeação de Nuseibeh, e o sindicato se desfez.[4] Em determinado momento depois disso, Nuseibeh serviu como representante da Jordânia na Comissão Mista de Armistício Jordão-Israel.[5] Durante as décadas de 1950 e 1960, a família Nusaybah tornou-se mais influente no governo jordaniano, pois o irmão de Hazem, Anwar Nusseibeh, foi nomeado governador e guardião dos santuários na Cisjordânia, incluindo a Igreja do Santo Sepulcro em Jerusalém, e às vezes era ministro de Defesa.[6] O próprio Hazem Nuseibeh serviu posteriormente como Ministro das Relações Exteriores entre janeiro de 1962 e abril de 1963 e mais uma vez em 1965,[1][7] embora outras fontes mencionem que ele serviu continuamente entre 1962 e 1966.[3] Em fevereiro de 1965, o primeiro-ministro jordaniano, Wasfi al-Tal, apresentou um Livro Branco destinado a melhorar o relacionamento entre jordanianos e palestinos, que havia sido problemático nos últimos dois anos sob o rei Hussein da Jordânia.[8] O Livro Branco foi redigido principalmente por Nuseibeh e clamava pelo estabelecimento de um Reino Unido da Palestina e da Jordânia.[9] O plano deu à Cisjordânia autonomia limitada do estado da Jordânia e permitiu a eleição de palestinos. Com o plano, Nusseibeh espera fazer com que os palestinos do estado da Jordânia se sintam mais incluídos. O primeiro-ministro Wasfi al-Tal votou contra o plano porque temia que isso gerasse mais atrito entre palestinos e jordanianos.[9] O plano também recebeu críticas do presidente egípcio Gamal Abdel Nasser, que desejava colocar os palestinos sob seu guarda-chuva pan-árabe.[8] Mais tarde, Nuseibeh lamentou que seu Plano Branco não tenha sido implementado, pois sentia que a Organização para a Libertação da Palestina poderia ganhar destaque porque poderia se autodenominar a única representante do povo palestino.[10] Em 1963, Nuseibeh também se tornou Ministro da Corte Real Hachemita e Conselheiro Político de Hussein da Jordânia.[11] Isto foi seguido por um mandato como Ministro da Reconstrução e Desenvolvimento entre 1967 e 1968.[3]

Vida pessoal e morte[editar | editar código-fonte]

Ele foi casado com Qadar Masri Nuseibeh e teve quatro filhos. Seus filhos são Haitham e Khaled e suas filhas são Laila e Lina.[4]

Durante sua juventude, Nuseibeh conseguiu vencer vários torneios nacionais e internacionais de tênis.[3]

Hazem morreu em 10 de abril de 2022, aos 99 anos.[12]

Honra[editar | editar código-fonte]

Honra estrangeira[editar | editar código-fonte]

Notas[editar | editar código-fonte]

  • Este artigo foi inicialmente traduzido, total ou parcialmente, do artigo da Wikipédia em inglês cujo título é «Hazem Nuseibeh».

Referências

  1. a b Matter 2005, p. 334.
  2. Eliezer Bee̓ri (1970). Army officers in Arab politics and society. [S.l.]: Praeger 
  3. a b c d e f «Hazem Nuseibeh». Nuseibehfamily.net. Consultado em 11 de outubro de 2013. Cópia arquivada em 3 de fevereiro de 2018 
  4. a b «Family Members – Hazem Zaki Nuseibeh». nusseibeh.org. Consultado em 11 de outubro de 2013. Cópia arquivada em 23 de junho de 2017 
  5. Enrico Molinaro (1 de março de 2010). The Holy Places of Jerusalem in Middle East Peace Agreements: The Conflict Between Global and State Identities. [S.l.]: Sussex Academic Press. pp. 94–. ISBN 978-1-84519-404-8 
  6. Simon Sebag Montefiore (27 de janeiro de 2011). Jerusalem: The Biography. [S.l.]: Orion. pp. 633–. ISBN 978-0-297-85864-5 
  7. «Foreign Relations, 1961-1963, Volume XVII, Near East, 1961-1962». U.S. Department of State, Archive. Consultado em 5 de novembro de 2013 
  8. a b Ashton, 99–100
  9. a b Slaim, 311
  10. Slaim, 312
  11. The Superpowers, Israel and the Future of Jordan, 1960–1963: The Perils of the Pro-Nasser Policy. [S.l.]: Sussex Academic Press. 1999. pp. 145–. ISBN 978-1-902210-14-8 
  12. «Former Minister Hazem Nuseibeh passes away». en.royanews.tv (em inglês). Consultado em 10 de abril de 2022 
  13. «Senarai Penuh Penerima Darjah Kebesaran, Bintang dan Pingat Persekutuan Tahun 1965.» (PDF) 

Bibliografia[editar | editar código-fonte]