Theophan Prokopovich

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.
Theophan Prokopovich
Metropolita e Arcebispo de Moscou
Info/Prelado de Igreja Oriental
Um retrato póstumo de meados do século XVIII

Igreja

Igreja Ortodoxa Russa
Atividade Eclesiástica
Predecessor Stefan Yavorsky
Sucessor Joseph Volchansky
Mandato 1722–1736
Ordenação e nomeação
Dados pessoais
Nascimento Kiev, Hetmanato, Czarado da Rússia
18 de junho de 1681
Morte São Petersburgo, Império Russo
19 de setembro de 1736 (55 anos)
Portal:Igreja Ortodoxa
Projeto Cristianismo

Feofan/Theophan Prokopovich (em russo: Феофан Прокопович; 18 de junho [O.S. 8 de junho] de 1681[1] – 19 de setembro [O.S. 8 de setembro] de 1736)[2] foi um teólogo imperial ortodoxo russo [3], escritor, poeta, matemático e filósofo de origem Malorossiya. Foi Reitor da Academia Mohileana em Kiev (atual Kiev, Ucrânia) e Arcebispo de Novgorod. Ele elaborou e implementou a reforma da Igreja Ortodoxa Russa de Pedro, o Grande. Prokopovich escreveu muitos versos religiosos e alguns dos sermões mais duradouros na língua russa.

Biografia[editar | editar código-fonte]

Infância e educação[editar | editar código-fonte]

Feofan (nascido Eleazar ou Elisei) Prokopovich nasceu em Kiev, Hetmanato Cossaco, um estado vassalo sob o czarismo da Rússia. Seu pai, Tsereysky, era lojista de Smolensk. [4] Após a morte de seus pais, Eleazar foi adotado por seu tio materno, Feofan Prokopovich. [5] Feofan Prokopovich foi abade do Mosteiro da Epifania da Irmandade de Kiev, professor e reitor da Academia Mohileana. [6]

O tio de Prokopovich o enviou ao mosteiro para estudar na escola primária. [7] Após a formatura, tornou-se aluno da Academia Mohileana.

Em 1698, após se formar na Academia Mohileana, Eleazar continuou seus estudos no Volodymyr Uniate Collegium. Ele viveu no mosteiro Basiliano e foi tonsurado como monge Uniata sob o nome de Elisha ou Elisey. [8] O bispo uniata de Volodymyr, Zalensky, percebeu as habilidades extraordinárias do jovem monge e contribuiu para sua transferência para a Academia Católica de Santo Atanásio, em Roma, que foi criada por teólogos para difundir o catolicismo entre os adeptos ortodoxos orientais.

Em Roma, teve acesso à Biblioteca do Vaticano. [9] Além da teologia, Prokopovich também estudou as obras dos antigos filósofos latinos e gregos, historiadores, atrações da antiga e da nova Roma, e os princípios da fé católica e do Papa. Ao longo de seus estudos, conheceu as obras de Tommaso Campanella, Galileu Galilei, Giordano Bruno e Nicolau Copérnico.

Em 28 de outubro de 1701, Prokopovich deixou Roma sem concluir o curso completo na academia. [10] Passou pela França, Suíça e Alemanha, antes de estudar em Halle. Lá ele conheceu as ideias da Reforma Protestante.

Retorno a Rússia[editar | editar código-fonte]

Regressou à Ucrânia (então parte do Czarado da Rússia) em 1704, primeiro para Pochayiv Lavra, depois para Kiev, onde renunciou à união católica bem como à sua penitência e tonsura com os monges ortodoxos, tomando o nome de Feofan no em memória de seu tio.

A partir de 1705, Prokopovich ensinou retórica, poética e filosofia no Kiev-Mogila Collegium. Ele também escreveu a tragicomédia "Vladimir"(«Влади́мир»), dedicando-a ao Hetman Ivan Mazepa. [11] Ao mesmo tempo, ele escreveu os sermões teológicos e filosóficos que foram vistos pelos governadores-gerais de Kiev, Dmitry Golitsyn e Alexander Menshikov.

Em 1711, Prokopovich proferiu um sermão por ocasião do aniversário da Batalha de Poltava. O czar da Rússia, Pedro I, ficou impressionado com a eloquência deste sermão, [12] e ao retornar a Kiev, Feofan Prokopovich foi nomeado reitor da Academia Kiev-Mogila [13] e professor de teologia. [14] Ao mesmo tempo, ele também se tornou abade do Mosteiro da Epifania da Irmandade de Kiev. Ele reformou inteiramente o ensino de teologia ali, substituindo o método histórico dos teólogos alemães pelo sistema escolástico ortodoxo. [12]

Em 1716, foi para São Petersburgo. [15] A partir daí, Prokopovich passou seu tempo explicando do púlpito o novo sistema escolar e justificando suas inovações mais controversas. Apesar da oposição do clero russo, que considerava a "Luz de Kiev" um intruso e semi-herege, ele tornou-se inestimável para o poder civil. Ele foi promovido a bispo de Pskov em 1718 e arcebispo de Novgorod em 1725. [16] Ele morreu em São Petersburgo. [Nota 1]

Como autor do regulamento espiritual para a reforma da Igreja Ortodoxa Russa, Teófano é considerado o criador do departamento espiritual que substituiu o patriarcado, mais conhecido pelo seu nome posterior de Santo Sínodo Governante, do qual foi nomeado vice-presidente. . Inimigo impiedoso de superstições de qualquer tipo, Prokopovich continuou a ser um reformador mesmo após a morte de Pedro, o Grande. Ele simplificou a pregação russa, introduzindo temas populares e um estilo simples nos púlpitos ortodoxos. [17]

Notas

  1. Ele serviu como vigário do anterior arcebispo de Novgorod desde o início do século XVIII. Ver Pavel Tikhomirov, ''Kafedra Novgorodskikh Sviatitelei'' (Novgorod, 1895–1899).

Referências

  1. Пыляев, Михаил Иванович (1996). Забытое прошлое окрестностей Петербурга: издание с дополнениями М.И. Пыляева, научным комментарием, полным именным указателем, аннотированными иллюстрациями (em russo). [S.l.]: Лениздат. ISBN 978-5-289-01736-9. Consultado em 11 Mar 2024 
  2. Petrov, Lev Aleksandrovich (1974). Общественно-политическая и философская мысль России первой половины XVIII века: lekt︠s︡ii po spet︠s︡kursu "Istorii︠a︡ russkoĭ filosofii" (em russo). [S.l.]: Иркутский государственный университет им. А.А. Жданова. Consultado em 11 Mar 2024 
  3. Este artigo incorpora texto (em inglês) da Encyclopædia Britannica (11.ª edição), publicação em domínio público.
  4. Theophan Prokopovich (Great Russian Encyclopaedia)
  5. «До 340-ї річниці від дня народження видатного українського церковного і громадського діяча Феофана Прокоповича». cdiak.archives.gov.ua. Consultado em 11 Mar 2024 
  6. «Феофан Прокопович – визначний діяч епохи бароко. (Видання після смерті архієпископа з фондів відділу бібліотечних зібрань та історичних колекцій НБУВ) | Національна бібліотека України імені В. І. Вернадського». www.nbuv.gov.ua. Consultado em 11 Mar 2024 
  7. «Прокопович Феофан: Біографія на УкрЛібі». www.ukrlib.com.ua. Consultado em 11 Mar 2024 
  8. Kostomarov, Nikolaĭ Ivanovich (1997). Русская история в жизнеописаниях ее главнейших деятелей: в четырех томах (em russo). [S.l.]: Terra. ISBN 978-5-300-01215-1. Consultado em 11 Mar 2024 
  9. Санников, И. А. «Риторическое начало в творчестве Феофана Прокоповича (на примере трагедокомедии «Владимир» и «Слова на погребение Петра Великого»)» (PDF). elar.urfu.ru. Consultado em 11 Mar 2024 
  10. «Феофан Прокопович как просветитель и человек» (PDF). herzenlib.ru. Consultado em 11 Mar 2024 
  11. «Prokopovych, Teofan». www.encyclopediaofukraine.com. Consultado em 11 Mar 2024 
  12. a b Este artigo incorpora texto (em inglês) da Encyclopædia Britannica (11.ª edição), publicação em domínio público.
  13. «UKRAINIAN EDUCATIONAL BAROQUE MAN: THEOPHAN PROKOPOVICH AND EDUCATION» (PDF). pedagogicaljournal.lugniv.edu.ua. Consultado em 11 Mar 2024 
  14. Graham, Hugh F. (Jun 1956). «Theophan Prokopovich and the Ecclesiastical Ordinance». Church History (em inglês). 25 (2): 127–135. ISSN 1755-2613. JSTOR 3161197. doi:10.2307/3161197. Consultado em 11 Mar 2024 
  15. Перевощиков, В.М. «Материалы для Истории Российской словесности. Феофан Прокопович 1 (1822)» (PDF). kpfu.ru. Consultado em 11 Mar 2024 
  16. Este artigo incorpora texto (em inglês) da Encyclopædia Britannica (11.ª edição), publicação em domínio público.
  17. Este artigo incorpora texto (em inglês) da Encyclopædia Britannica (11.ª edição), publicação em domínio público.

Fontes[editar | editar código-fonte]

  • I. Chistovitch, Theofan Prokopovich and his Times (Russian; Petersburg, 1868)
  • P. Morozov, Theophan Prokopovich as a Writer (Russian; Petersburg, 1880)

Ligações externas[editar | editar código-fonte]